Οι εκπαιδευτικοί της Θεσπρωτίας έδωσαν μάθημα αξιοπρέπειας και αγωνιστικότητας

Το καλύτερο μάθημα έδωσαν την Παρασκευή με την πορεία τους οι εκπαιδευτικοί. Γιατί διδάσκουμε και με την αγωνιστική μας στάση. Γιατί ερχόμαστε καθημερινά σε επαφή με τη νέα γενιά, τη νεολαία, που μας αναζητά στις αγωνίες της και μας θέλει δίπλα της. Γιατί το αγωνιστικό παράδειγμα του δασκάλου έχει ιδιαίτερη σημασία, γενικότερα στην κοινωνία και μάλιστα σε μια περίοδο που δεινοπαθεί όλος ο εργαζόμενος λαός. Γιατί είμαστε εμείς, ο καθένας μας, που μέσα σε δύσκολες συνθήκες, κρατάμε όρθιο το δημόσιο σχολειό που διαλύεται. Γιατί όταν υπερασπιζόμαστε τα δικά μας δικαιώματα, όταν αντιστεκόμαστε στο μεσαίωνα, όταν με θάρρος κρατάμε την ελπίδα ζωντανή, γινόμαστε ασπίδα και για τα μορφωτικά δικαιώματα των μαθητών μας. Και αυτό είναι πολύ σημαντικό!

Οι εκπαιδευτικοί λοιπόν έχουν αγωνιστικά ανακλαστικά! Δεν είναι απαθείς, ούτε φοβισμένοι. Έχουμε ψηλά το κεφάλι. Ας το καταλάβουν καλά όλοι τους. Και αυτοί που βγάζουν φιρμάνια και διατάγματα και αυτοί που ασκούν «κριτική» αφ’ υψηλού για να κρυφτούν από τις ευθύνες τους και κουνούν το δάκτυλο ,ιδιαίτερα στους νέους συναδέλφους, ότι δεν συμμετέχουν –τάχα- ικανοποιητικά.

Καθημερινά ο εκπαιδευτικός δίνει τη μάχη του. Όταν πηγαινοέρχεται από μακριά για να κάνει μάθημα σε ένα εικονικό σχολείο που μπορεί να έχει διαδραστικούς πίνακες αλλά δεν έχει βιβλία, εκπαιδευτικούς, θέρμανση.

Η νέα σχολική πραγματικότητα της ολοκληρωτικής φτώχειας ήδη διαμορφώνεται. Με μαθητές να λιποθυμούν από ασιτία, με παιδιά ντυμένα σαν κρεμμύδια σε παγωμένες σχολικές αίθουσες να κάνουν μάθημα χωρίς βιβλία, με εκπαιδευτικούς με μισθούς πείνας, με γονείς να τρέχουν για την επιβίωση.

Πώς να μείνουμε λοιπόν απαθείς;

Σ’ αυτό το «νέο σχολείο», με τα ευφάνταστα ψηφιακά προγράμματα, που όλο και περισσότερο μοιάζει με το σχολείο των ….παππούδων μας, ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΘΥΜΑΤΑ. Υπάρχει η σκληρή πραγματικότητα που ζητά επίμονα το μαζικό μας ΞΕΣΗΚΩΜΟ.